Przewlekłą niewydolność żylną (PNŻ) można uznać za chorobę społeczną, gdyż dotyczy znaczącego odsetka populacji europejskiej, w tym 40–60% kobiet i 15–30% mężczyzn. „Do rozwoju nadciśnienia żylnego w obrębie układu żylnego kończyn dolnych mogą doprowadzić procesy patologiczne, rozwijające się najczęściej w następstwie niewydolności zastawek żylnych, zmiany elastyczności ścian żył, upośledzenia funkcji pompy mięśniowo-stawowej oraz zaburzeń w mikrokrążeniu.” (Maria Żmudzińska, Magdalena Czarnecka-Operacz).

Metody leczenia chorych z objawami PNŻ można podzielić na dwie kategorie: leczenie zachowawcze i leczenie operacyjne, które mają na celu doprowadzenie od obniżenia bądź zniesienia nadciśnienia żylnego leżącego u podstaw patofizjologii PNŻ.

Wyniki badań wskazują, że około 80% przypadków PNŻ kwalifikue się do leczenia zachowawczego a pozostali chorzy wymagają interwencji chirurgicznej. Przewlekła niewydolność żylną to problemem interdyscyplinarnym. Współpraca specjalistów wielu dziedzin jest niezbędna do uzyskania sukcesu leczniczego.

Profilaktyka pozostaje niezmiernie istotnym elementem, nierzadko, niestety, minimalizowanym i niedocenianym. Zapobieganie rozwojowi niewydolności układu żylnego kończyn dolnych nie będzie nigdy stuprocentowo skuteczne, może się jednak przyczynić do złagodzenia dolegliwości pacjenta oraz opóźnić postęp choroby. W celu zapobiegania powikłaniom PNŻ niezbędna jest systematyczność pacjenta oraz dobra współpraca pacjenta z lekarzem, od których zależy skuteczność podejmowanych działań. Część elementów profilaktyki z dużym powodzeniem może być stosowana również u pacjentów z bardziej zaawansowanymi zmianami w przebiegu PNŻ jako element wspomagający, będący częścią leczenia zachowawczego.

Dlaczego właśnie takie wyroby?

„Kompresja jest nieinwazyjną metodą leczenia niewydolności żylnej, polegającą na terapii indywidualnie dobraną siłą, za pomocą różnych rodzajów wyrobów uciskowych. Leczenie uciskowe jest bardzo ważną częścią profilaktyki oraz kompleksowego leczenia żylaków kończyn dolnych, przewlekłej niewydolności żylnej wraz z owrzodzeniami. Stosowanie ucisku powoduje redukcję nadciśnienia żylnego w układzie żył powierzchownych, a jeżeli jest on odpowiednio silny – także zmniejszenie refluksu z niewydolnych perforatorów oraz żył układu głębokiego. Zastosowanie ucisku wpływa także na polepszenie wydajności pompy mięśniowej. Poprzez zmniejszenie średnicy naczynia żylnego i przepuszczalności włośniczkowej ucisk likwiduje zastój żylny i ułatwia powrót krwi oraz przeciwdziała obrzękowi i zastojowi limfatycznemu” (A. Jawień, M Szewczyk, Zastosowanie kompresoterapii w chorobach żył).

Mięśnie łydki, które kurczą się i rozkurczają podczas chodzenia sprawiają, że krew stojącego w pozycji pionowej człowieka płynie ku górze. Skurcz mięśni łydki przesuwa krew z danego odcinka żył ku górze, w kierunku serca. „Cofaniu się krwi zapobiegają zastawki żylne, zapewniają one jednokierunkowy jej przepływ. W sytuacji, gdy zastawki żylne są niewydolne, cykl jednokierunkowego przepływu krwi staje się zaburzony i dochodzi do wstecznego kierunku przepływu krwi w niewydolnych segmentach żył. Jest to najbardziej znaczące, gdy cofanie się następuje w miejscach połączeń pomiędzy żyłami głębokimi a powierzchownymi, ponieważ wzrastające w żyłach powierzchownych ciśnienie powoduje późniejszą niewydolność zastawek żylnych. Skutkiem podwyższonego ciśnienia hydrostatycznego w żyłach powierzchownych jest formowanie się krętych żylaków” (A. Jawień , M Szewczyk, Zastosowanie kompresoterapii w chorobach żył).

Nieleczone nadciśnienie żylne może doprowadzić do rozwoju przewlekłej niewydolności żylnej, która z kolei powoduje liczne zmiany jak: przebarwienia skórne, obrzęki, lipodermatosklerozę, egzemę oraz może doprowadzić do owrzodzenia goleni.